Cada verán, Galicia énchese de fume e tristeza. Os incendios forestais arrasan os nosos montes, destruíndo a natureza, matando animais e deixando tras de si unha paisaxe gris e sen vida. O que antes era verde, cheo de sons e aromas, convértese nun deserto de cinza.

​

Ver un monte queimado provoca unha fonda dor. É coma se parte de nós desaparecese co lume. Non se perde só a vexetación, senón tamén cultura, memoria e futuro. Moitos destes lumes son provocados, o que fai que a tristura sexa aínda máis fonda. Como pode alguén querer facer tanto dano?

​

Os incendios afectan ao solo, contaminan a auga e destrúen hábitats enteiros. As especies autóctonas sofren, e a recuperación pode levar décadas. Ademais, moitas aldeas viven con medo cada vez que chega o verán. O lume non entende de fronteiras nin de vidas. 

​

Cómpre actuar: cambiar o modelo forestal, reducir a presenza de especies invasoras e educar no respecto pola natureza. Os montes non son só paisaxe: son parte de nós.

​

Cada incendio é unha ferida aberta que nos lembra que temos que coidar máis da nosa terra. Galicia merece un futuro verde, vivo e libre de cinzas.